Η κόρη της συνάντησε ένα μικρό αγόρι στη παραλία. Αυτό που έκανε το αγόρι την άφησε άφωνη!

Με τόσο μεγάλη ένταση και αρνητικότητα στην καθημερινότητα μας, είναι όμορφο που και που να ακούς ενθαρρυντικές ιστορίες. Στο dinfo αυτό είναι το είδος των ειδήσεων που προσπαθούμε να σας παρουσιάζουμε και η ιστορία που ακολουθεί συνοψίζει άριστα την αποστολή μας.

Δεν έχει σημασία πόσο επιλέγουμε να το αγνοούμε αλλά η φυλετική ένταση γύρω μας υπάρχει. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται διαφορετικά με βάση το χρώμα τους, τη θρησκεία τους και την εθνικότητα τους.

Είναι κάτι που συμβαίνει αν και δεν θα έπρεπε.

Μια μητέρα είχε πάει με την κόρη της στην παραλία. Εκεί ένα μικρό αγόρι πλησίασε την κόρη της. Έπαιζαν, γελούσαν και ήταν πολύ χαρούμενα. Η μητέρα του κοριτσιού αιφνιδιάστηκε από την ειλικρίνεια και την φιλικότητα του μικρού αγοριού. Αλλά αυτό που έκανε το αγόρι στη συνέχεια, είναι που κάνει αυτή την ιστορία τόσο ξεχωριστή. Διαβάστε την όπως ακριβώς την περιέγραψε η μητέρα:

«Η κόρη μου και εγώ είχαμε πάει στην παραλία και χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα όταν πλησίασε την κόρη μου ένα  αξιολάτρευτο και γλυκό μικρό αγόρι. Έβγαλε το το δόντι καρχαρία που κρέμονταν από τον λαιμό του και της το έδειξε. Της είπε το όνομά του και τη ρώτησε το δικό της. Έπειτα αποχαιρέτησαν ο ένας τον άλλον και περπατήσαμε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Λίγα λεπτά αργότερα τον είδαμε να τρέχει πίσω μας, σαν σε αργή κίνηση, φωνάζοντας δυνατά το όνομά της κόρης μου. Γυρίσαμε και είδαμε το τεράστιο χαμόγελό του. Όταν πλησίασε συζήτησαν λίγο ακόμη με την κόρη μου, κυρίως για το σούπερ δόντι του, που του δίνει υπερδυνάμεις 🙂

Πριν περπατήσουμε όλοι μαζί, ζήτησα από τη μητέρα του την άδεια να τραβήξω αυτή τη φωτογραφία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα:

Κανείς από τους δυο δεν είχε στηθεί για τη φωτογραφία και ούτε τους είπα εγώ να χαμογελάσουν. Δεν δίστασαν να πλησιάσουν κοντά και να αγκαλιάσει ο ένας τον άλλον.

Όταν τελειώσαμε τη βόλτα μας, έμειναν αγκαλιασμένοι σφιχτά για αρκετή ώρα και είπαν περίπου 20 “γεια σου” μέχρι να καταφέρουμε να φύγουμε για το σπίτι.

Ήταν μια στιγμή που εμείς οι ενήλικες θα την κατανοήσουμε μόνο αν δεν δούμε το χρώμα, την απόχρωση και την εθνικότητα. Ήταν μια αγνή στιγμή. Δυο μικρά παιδιά συναντήθηκαν για να περπατήσουν μαζί με θέα το ηλιοβασίλεμα χωρίς να ενδιαφέρονται για τον υπόλοιπο κόσμο. Το μόνο που έβλεπαν ήταν ο ένας τον άλλον.

Ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος αν όλοι σκεφτόμασταν όπως αυτά τα δυο παιδιά”.