Η συγκινητική επιστολή μιας μαμάς προς το 15χρονο αγόρι που βοήθησε τη φοβισμένη κόρη της!

Αυτή είναι η επιστολή μιας μητέρας την οποία μοιράστηκε στα social media όταν η κόρη της πήγε στο πάρκο να κάνει σκέιτμπορντ για πρώτη φορά.

Την έγραψε για να ευχαριστήσει ένα ανώνυμο έφηβο αγόρι που βοήθησε την κόρη της να ξεπεράσει τους δισταγμούς της και τους φόβους της. Να τον ευχαριστήσει που το έκανε παρόλο που γελούσαν οι φίλοι του μαζί του.

“Αγαπητέ νεαρέ στο πάρκο:

Είσαι κατά πάσα πιθανότητα περίπου 15 ετών και για αυτό δεν περίμενα να είσαι πολύ ώριμος ή να θέλεις ένα μικρό κορίτσι μαζί σου την ώρα που διασκεδάζεις κάνοντας σκέιτμπορντ.

Αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι η 6χρονη κόρη μου ανυπομονούσε να κάνει σκέιτμπορντ για πολλούς μήνες. Στη πραγματικότητα έπρεπε να την πείσω ότι σκέιτμπορντ δεν κάνουν μόνο τα αγόρια.

Όταν όμως περπατήσαμε μέχρι το πάρκο και είδε ότι ήταν γεμάτο με μεγάλα αγόρια που κάπνιζαν και έβριζαν, μου ζήτησε αμέσως να γυρίσουμε και να πάμε σπίτι.

Εγώ δεν θέλω η κόρη μου να αισθάνεται ότι πρέπει να φοβάται κάποιον ή ότι δεν έχει το δικαίωμα να κάνει αυτό που θέλει, όπως ακριβώς κάνεις εσύ.

Έτσι, όταν μου είπε, «Μαμά είναι γεμάτο από μεγαλύτερα αγόρια,” εγώ ήρεμα της απάντησα, “Και λοιπόν; Δεν είναι δικό τους το πάρκο!”

Προχώρησε μέχρι τη ράμπα και στάθηκε δίπλα σε εσένα και στους φίλους σου.

Είχε ανέβει στο σκέιτμπορντ μόνο δύο ή τρεις φορές όταν την πλησίασες και της είπες: «Γεια σου, με συγχωρείς …”

Ετοιμάστηκα αμέσως να σε πλησιάσω και να σου απαγγείλω την ομιλία που είχα ήδη προετοιμάσει μέσα μου:

“Της επιτρέπεται να χρησιμοποιεί αυτό το πάρκο, όπως ακριβώς και σε εσένα.”

Αλλά πριν προλάβω, σε άκουσα να της λες: “Τα πόδια σου είναι λάθος. Μπορώ να σε βοηθήσω;”

Πέρασες σχεδόν μια ώρα με την κόρη μου, δείχνοντάς της πώς να ισορροπεί. Την κατεύθυνες και σε άκουγε με τόση προσοχή, όση δεν δείχνει στους περισσότερους ενήλικες.

Κρατούσες το χέρι της και την βοήθησες να σηκωθεί όταν έπεσε κάτω. Της ζήτησες να μείνει μακριά από τη ράμπα για να μην χτυπήσει.

Θέλω να ξέρεις ότι είμαι υπερήφανη που ζεις στην ίδια πόλη με μένα και θέλω να σε ευχαριστήσω που ήσουν τόσο ευγενικός με το παιδί μου. Ακόμη αν αυτό προκάλεσε τα γέλια και τα ειρωνικά σχόλια των φίλων σου.

Έφυγε από το πάρκο εκείνη τη μέρα με μια αίσθηση υπερηφάνειας και με την πεποίθηση ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Χάρη σε σένα.

Jeanean Thomas, Cambridge”