Νίκος Καββαδίας: Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό στάλα τη στάλα συναγμένο απ’ το κορμί σου…

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ’ το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Στρείδι ωκεάνιο αρραβωνίζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.

Πανί δερμάτινο αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμαρτωλούς που σ’ αγαπήσαν.

Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ’ τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκορίνη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Σταρτόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Πούθ’ ἔρχεσαι; Ἀπ’ τή Βαβυλώνα. Ποῦ πᾶς; Στό μάτι τοῦ κυκλώνα. Ποιάν ἀγαπᾶς; Κάποια τσιγγάνα. Πῶς τή λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Ο μύθος λέει ότι η Φάτα Μοργκάνα ήταν η ετεροθαλής αδελφή του βασιλιά Αρθούρου. Κατοικούσε σε κρυστάλλινα παλάτια στον βυθό της θάλασσας και ήταν ειδήμων στη δημιουργία οπτικών ψευδαισθήσεων.

Με τις μαγικές της δυνάμεις μπορούσε να εμφανίζει ψεύτικες εικόνες κάστρων που αιωρούνταν επάνω από τις ακτές παρασύροντας τους ναυτικούς σε ναυάγια. Προφανώς γι΄ αυτόν τον λόγο τα πιο περίεργα φαινόμενα αντικατοπτρισμού – που συμβαίνουν και σήμερα – φέρουν το όνομά της.

Το καλοκαίρι, όταν ο αέρας που φυσά στην επιφάνεια της θάλασσας τύχει να είναι πολύ πιο κρύος από τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, ίσως δεις κάτι πολύ παράξενο. Μπορεί ξαφνικά να παρατηρήσεις μικρά σκάφη ή μεγάλα πλοία, ψηλά τείχη, μεγαλοπρεπή μέγαρα, οροσειρές, παράξενες πόλεις και τοπία να ίπτανται επάνω από τον ορίζοντα, εκεί όπου η θάλασσα συναντά τον ουρανό. Το φαινόμενο αυτό είναι ένα παράξενο παιχνίδισμα της ατμόσφαιρας και πιστεύεται ότι προκαλείται από τη διάθλαση των ακτίνων του φωτός. Χάρη σε αυτό αντικείμενα, τα οποία στην πραγματικότητα βρίσκονται έως και εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, εμφανίζονται παραμορφωμένα (υπερυψωμένα, μεγεθυμένα ή ανεστραμμένα) επάνω από τον ορίζοντα. Η εικόνα τους μεταβάλλεται κάθε λεπτό και τελικά εξαφανίζονται απρόσμενα, όπως παρουσιάστηκαν. Πρόκειται για την οφθαλμαπάτη που ονομάζεται Φάτα Μοργκάνα, γιατί μιμείται τα κόλπα της ξακουστής μάγισσας. Θα μπορούσε ακόμα να εκληφθεί και ως προμήνυμα καταστροφής, αφού συνήθως συμβαίνει πριν από μια θαλασσινή καταιγίδα.

Το φαινόμενο αυτό έχει γίνει πηγή έμπνευσης και για τον ποιητή της θάλασσας, Νίκο Καββαδία. Το ποίημά του «Φάτα Μοργκάνα» έγινε ευρύτερα γνωστό έπειτα από τη μελοποίησή του από τη Μαρίζα Κωχ.