Το οφείλω στα παιδιά που είναι ήρωες: Η Θεοδώρα που κέρδισε το βραβείο καλύτερης δασκάλας σε παγκόσμιο διαγωνισμό
Η Θεοδώρα Κουκουρίκου, η 28χρονη δασκάλα βραβεύθηκε με το «Global teacher award» για την συνεισφορά της στο μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο στο Διαφάνι Καρπάθου, όπου υπήρχαν μόλις δύο μαθητές, ο Βασίλης 12 ετών και ο Μαρίνος 7 !
«Ένα βραβείο που είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στο Βασίλη και στον Μαρίνο μου, τα δύο μου Ολυμπιτάκια που μου έμαθαν τι θα πει να είσαι δάσκαλος και πόσο σπουδαίο είναι να πέφτεις στο ύψος της ψυχής των παιδιών για να καταλάβεις την ουσία που έχει το λειτούργημα του παιδαγωγού.. Γιατί πρέπει να τσαλακωθείς για να γίνεις δάσκαλος…» είναι τα λόγια της Θεοδώρας Κουκουρίκου!
«Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ»
-Τι ήταν αυτό που σας ξεχώρισε ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες συμμετοχές από όλο τον κόσμο και κερδίσατε το «Global Teacher Award»;
«Καταρχάς, προωθούσα πάρα πολύ την εναλλακτική διδασκαλία! Προτεραιότητά μου ήταν να μάθουν τα παιδιά, πως όταν μεγαλώσουν δεν είναι απαραίτητο να σπουδάσουν σε περίπτωση που έχουν κάποια δυσκολία με τα γράμματα ή σε περίπτωση που αντιμετωπίσουν δυσκολίες στον επαγγελματικό τομέα. Ήθελα να περάσω το μήνυμα πως μπορούν μόνα τους να παράγουν την δικιά τους τροφή. Έτσι σκέφτηκα να φτιάξουμε έναν λαχανόκηπο.
Οπότε μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία ξεκινήσαμε να καλλιεργούμε τα δικά μας λαχανικά, ζαρζαβατικά και μυρωδικά και να δούμε πως αυτά μεγαλώνουν, πως δίνουν καρπούς αλλά και τι φροντίδα πρέπει να τους παρέχουμε. Παράλληλα, αποκτούσαμε γνώσεις μέσα από τη μουσική και μέσα από το παιχνίδι.
Κάναμε εργαστήρια αστρονομίας με πληροφορίες από τη NASA, κάναμε ρομποτική με Lego, παίζαμε σκάκι, κυρίως στα διαλείμματα, πάρα πολλά εκπαιδευτικά επιτραπέζια και κάναμε ζωγραφική στους τοίχους με μία ιδιαίτερη τεχνική! Επίσης, κάναμε και ζωγραφική εξ αποστάσεως με μία δασκάλα στην Αθήνα, κάναμε κινηματογράφο και φωτογραφία και γενικότερα επειδή τα δύο αυτά παιδιά ήταν τελείως μόνα , κάναμε επαφές με πολλά σχολεία από όλη την Ελλάδα! Σχεδόν κάθε μέρα , για να έρθουν τα παιδιά σε επαφή μεταξύ τους, να ανταλλάξουν ιδέες και απόψεις, να μάθει ο ένας για τη ζωή του άλλου, δηλαδή να μάθουν τα παιδιά πως είναι η ζωή σε ένα απόμερο χωριό και σε μία πόλη. Οπότε είχαμε φίλους σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Είχαμε επεκταθεί και στην Κύπρο και στο εξωτερικό!».
«ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟ ΟΦΕΙΛΩ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΕΣ!»
«Είναι μεγάλη η συγκίνηση για εμένα , δεν είναι κάτι που μπορώ να πω ότι το περίμενα. Πιστεύω ότι η χώρα μας και ολόκληρη η εκπαίδευση, χρειάζεται εναλλακτικά σχολεία και αυτό το βραβείο είναι κάτι που αποδεικνύει ότι υπάρχει ελπίδα να αναπτυχθούν και άλλες τέτοιες καινοτόμες ιδέες στα παιδιά! Πιστεύω ότι κάθε δάσκαλος που γίνεται παιδί και αγαπάει το λειτούργημά του, αξίζει βραβείο είτε έχει ένα παιδί είτε έχει πολλά παιδιά! Το βραβείο το οφείλω σε αυτά τα δύο παιδιά που είναι ήρωες ! Έχουν ζήσει όλη τη ζωή τους εκεί και χάρη σε αυτά εξελίχθηκα ακόμη περισσότερο σαν δασκάλα!».
ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΣΤΟ ΑΚΡΙΤΙΚΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΚΑΡΠΑΘΟΥ
-Πόσο δύσκολη είναι η ζωή στην ακριτική νησιωτική Ελλάδα ειδικά για τους μικρούς μαθητές;
«Πέρυσι, ο Βασίλης ήταν στην έκτη δημοτικού και ο Μαρίνος στη δευτέρα. Γενικότερα υπήρχαν θέματα κοινωνικοποίησης και ήταν απολύτως λογικό, τη στιγμή που δεν υπήρχαν άλλα παιδιά να συναναστραφούν και μιλάμε για δύο παιδάκια με τελείως διαφορετικές ηλικίες και διαφορετικό γνωστικό υπόβαθρο. Εκεί στο χωριό δεν είχαν κάποιες άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες, ούτε μπορούσαν να κάνουν κάποιο άθλημα, χόμπι ή μία ξένη γλώσσα.
Για να γίνει αυτό έπρεπε να κατέβουν στην χώρα της Καρπάθου που ήταν μιάμιση ώρα μακριά για να παρακολουθήσουν μία εξωσχολική δραστηριότητα. Πιστεύω ότι στο βραβείο έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι οι συνθήκες διαβίωσης ήταν πολύ δύσκολες στο Διαφάνι.
Δηλαδή, όταν έβρεχε το χωριό πλημμύριζε, το νερό έφτανε πιο πάνω από τη γάμπα , τα παιδιά γινόντουσαν «μούσκεμα» μέχρι να ανέβουμε στο σχολείο , το οποίο ήταν χτισμένο επάνω σε ένα βουνό, όπου όταν έπιανε ο άνεμος μπορεί να έφτανε και τα 12 μποφόρ. Πολλές φορές μετρούσαμε τα κύματα, γιατί τα κύματα ήταν δύο τρία μέτρα και έβγαιναν και χτυπούσαν επάνω στο δρόμο, εκεί στα μαγαζάκια που ήταν κλειστά και έφερναν πέτρες, οπότε πάρα πολλές φορές με τα παιδιά επειδή ήταν παρα πολύ επικίνδυνο, μετρούσαμε πότε θα «σκάσει» το κύμα για να τρέξουμε να περάσουμε από εκείνο το σημείο».
«ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!»
-Τον περασμένο χειμώνα, μαζί με τους μαθητές σας τιμήσατε τους ήρωες των Ιμίων σε μία πολύ συγκινητική εκδήλωση! Μιλήστε μας για αυτή.
«Και τα δύο αυτά παιδιά αγαπούν πολύ την πατρίδα τους και το απέδειξαν στις εκδηλώσεις που είχαμε κάνει για τα Ίμια . Είχαμε καταθέσει ένα στεφάνι στη θάλασσα και τα παιδιά έδειξαν ιδιαίτερη συγκίνηση ως προς τους νεκρούς του δυστυχήματος που είχε γίνει με το ελικόπτερο το 1996, όπως επίσης και όταν έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο στη νοηματική γλώσσα.
Έδειξαν απόλυτο σεβασμό ως προς αυτή την ιδιαίτερη γλώσσα και εντυπωσιάστηκαν με το πως προσπαθούμε να μεταφέρουμε στους κωφάλαλους ανθρώπους με λίγα λόγια, ποια είναι τα πιο σημαντικά λόγια του Εθνικού ύμνου».
«Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΡΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΠΛΕΟΝ!»
Φέτος έχετε αλλάξει σχολείο και είσαστε πλέον στο όμορφο νησί της Ικαρίας! Με τους αγαπημένους μαθητές στο Διαφάνι, διατηρείτε επαφή;
«Βεβαίως διατηρώ τακτική επικοινωνία και με τον Βασίλη και με τον Μαρίνο και με τους γονείς τους. Είναι σαν οικογένεια για εμένα! Να φανταστείτε πέρυσι, ότι όταν ερχόταν η ώρα να σχολάσουν δεν ήθελαν να φύγουν από το σχολείο! Όλη εκείνη την χρονιά είχαμε δεθεί πάρα πολύ! Δεν μετανιώνω ούτε στιγμή που επέλεξα εκείνο το σχολείο σαν αναπληρώτρια. Αποκόμισα τεραστιες εμπειρίες και εγώ ! Δεν τις αλλάζω με τίποτα! Εάν μου δινόταν η ευκαιρία να είμαι πάλι σε ένα μικρό σχολείο θα πήγαινε με χαρά!».
Της Κλέλιας Κλουντζού / infokids.gr
