Χάτσικο: Η συγκινητική ιστορία του σκύλου που έγινε σύμβολο αφοσίωσης και αγάπης
Ήρθε στον κόσμο στις 10 Νοεμβρίου του 1923 στην πόλη Οντάτε της Ιαπωνίας και πέθανε σε ηλικία 12 ετών περιμένοντας τον κύριό του, αρνούμενος να δεχτεί ότι είχε χαθεί για πάντα.
Τον Γενάρη του 1924 ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Τόκιο, Χιντεσάμπουρο Ούενο, υιοθέτησε ένα λευκό κουτάβι Ακίτα.
Ήταν ο Χάτσικο, όπως τον ονόμασε ο καθηγητής, που σημαίνει ο «όγδοος ευοίωνος πρίγκηπας».
Ο Χάτσικο και ο καθηγητής Ουένο έγιναν αχώριστοι φίλοι. Ο Χάτσικο τον συνόδευε κάθε μέρα στον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, στα περίχωρα του Τόκιο όπου έμενε, για να πάρει το τρένο προς το πανεπιστήμιο. Μετά πήγαινε στο σπίτι και επέστρεφε το απόγευμα στον σταθμό για να περιμένει τον κύριό του που γύριζε από τη δουλειά.
Αυτό γινόταν κάθε μέρα έως τον Μάιο του 1925. Μία ημέρα ο καθηγητής δεν επέστρεψε το απόγευμα στον σταθμό, όπου τον περίμενε ο πιστός του φίλος. Κατά τη διάρκεια μιας διάλεξής του στο πανεπιστήμιο έπαθε καρδιακή προσβολή και πέθανε.
Ο Χάτσικο δεν δέχτηκε ποτέ την απώλεια του καθηγητή Ουένο. Γύρισε στον σταθμό και τον περίμενε να γυρίσει μέχρι το τέλος της ζωής του. Μετά τον θάνατο του καθηγητή πολλοί συγγενείς του πήραν τον Χάτσικο σπίτι τους, αυτός όμως πάντα κατάφερνε να το σκάσει και να ξαναγυρίσει στον σταθμό του τρένου.
Περίμενε στον σταθμό για χρόνια, υπομονετικά, κοιτάζοντας τα τρένα μέχρι να βγει και ο τελευταίος επιβάτης.
Την ιστορία αληθινής αγάπης του Χάτσικο έκανε γνωστή ένας μαθητής του καθηγητή Ουένο, με αποτέλεσμα να αναγνωριστεί ως ζωντανός θρύλος. Μάλιστα ένας διάσημος γλύπτης φιλοτέχνησε ένα μπρούτζινο άγαλμα του Χάτσικο να περιμένει καθιστός το αφεντικό του. Στα αποκαλυπτήριά του ήταν παρόν και ο ίδιος ο σκύλος.
Ο Χάτσικο πέθανε στις 8 Μαρτίου του 1935, σε ηλικία 12 ετών, από καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο. Περαστικοί τον βρήκαν νεκρό κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια, που για όλη του ζωή περίμενε τον καλύτερό του φίλο. Όταν μαθεύτηκε ο θάνατός του, ο σταθμός και το μπρούτζινο άγαλμά του γέμισαν από κόσμο που άφηνε λουλούδια προς τιμή του.
Η τελευταία φωτογραφία του Χάτσικο. Δίπλα του η σύζυγος του αφεντικού του Yaeko Ueno (πρώτη σειρά, δεύτερη από δεξιά) και το προσωπικό του σταθμού, που πενθεί στο Τόκυο, 8 Μαρτίου 1935.
Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου εκατοντάδες Ιάπωνες τιμούν τη μνήμη του και την αφοσίωσή του, στον σταθμό που πέρασε τη ζωή του και πέθανε.
Στο ακριβές σημείο όπου ο Χάτσικο περίμενε τον κύριό του έχουν τοποθετηθεί τέσσερις μπρούτζινες πατούσες σκύλου και ένα κείμενο στα Ιαπωνικά που αναφέρεται στην αφοσίωσή του. Η είσοδος του σταθμού της Σιμπούγια όπου βρίσκεται το άγαλμά του ονομάζεται Χάτσικο-γκούτσι, «η είσοδος του Χάτσικο».
Ένα όμοιο μπρούτζινο άγαλμα τοποθετήθηκε και στο Οντάτε, γενέτειρα του Χάτσικο, αλλά και στην είσοδο του μουσείου Ακίτα της περιοχής.
Το σώμα του Χάτσικο σήμερα βρίσκεται βαλσαμωμένο στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Επιστημών του Τόκιο.
Η ιστορία του κουταβιού που συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2009, με τον τίτλο Hachiko: A Dog’s Story (Χάτσικο: Η ιστορία ενός σκύλου). Τον ρόλο του καθηγητή ενσάρκωσε ο Ρίτσαρντ Γκιρ σε μια συγκινητική ταινία που κέρδισε τις εντυπώσεις.
Αυτό είναι το τρέιλερ:
